Skip links

Wiesław Filarski

Starszy mężczyzna w szklankach i niebieskiej koszuli.

Moje życie w większości skupiało się wokół mojej pracy – jestem od 57 lat lekarzem a mój staż zawodowy był związany ze Szpitalem Kolejowym we Wrocławiu. Tam uzyskałem specjalizację w zakresie chirurgii, a następnie urologii. Pracowałem również w licznych poradniach urologicznych we Wrocławiu, gdzie spełniałem się zawodowo. Jako lekarz zawsze kierowałem się przysięgą lekarską, która mówi o tym, że należy służyć zdrowiu i życiu ludzkiemu, przeciwdziałać cierpieniu i zapobiegać chorobom, nieść pomoc bez żadnych różnic, kierując się wyłącznie dobrem chorych i okazując im należny szacunek. Może to zabrzmi górnolotnie, ale czułem, że ten zawód to moje powołanie, a służenie chorym wypełni całe moje życie. I tak się stało. Przez ponad 40 lat starałem się jak najlepiej realizować tę misję, podczas pracy w szpitalu, gdzie wykonałem wiele operacji ratujących życie, sprawując opiekę nad chorymi w Przyszpitalnej Poradni Urologicznej, Pogotowiu Kolejowym, czy w innych miejscach, gdzie potrzebna była pomoc. Praca wypełniała mi dnie i noce…

Mało uwagi poświęcałem swojemu zdrowiu. Teraz płacę za to wysoką cenę. Wszystko zaczęło się od poważnych zaburzeń rytmu serca, gdzie konieczne jest wszczepienie stymulatora serca. Następnie pojawiły się problemy z chodzeniem, które związane były z choroba zwyrodnieniową stawów biodrowych. Konieczne było leczenie operacyjne i implantacja endoprotez obu stawów. Kiedy myślałem, że wyczerpałem już swój limit chorób, w ukryciu rozwijała się miażdżyca, zwłaszcza naczyń kończyn dolnych oraz cukrzyca. Moje zdrowie zaczęło, niczym klocki domino, przewracać każdy kolejny i odkrywać nowe zaburzenia. Ja jednak nadal intensywnie pracowałem (do listopada 2021 r.) odsuwając na dalszy plan problemy zdrowotne. Praca dawała mi cel i pozwalała zapomnieć o problemach. W ostatnim czasie po kilku operacjach angiologicznych udało się uratować lewą nogę, ale niestety, prawa noga została amputowana na wysokości uda. Konieczne jest dalsze leczenie rehabilitacyjne oraz zakup protezy. Moim największym marzeniem jest uzyskanie sprawności, która umożliwiłaby mi powrócić do pracy, może w znacznie mniejszym wymiarze, ale zawsze dla dobra chorych i ich rodzin. Będę ogromnie wdzięczny i zobowiązany za każdą pomoc finansową w tym trudnym momencie mojego życia. Tym razem to ja potrzebuję Twojego wsparcia.

Wpłać dowolną kwotę na rachunek Fundacji Moc Pomocy 
ul. Litewska 2/68
51-354 Wrocław

16 1020 5226 0000 6602 0635 0765 

z dopiskiem Wiesław Filarski 

Poznaj pozostałych podopiecznych
Mężczyzna leżący na łóżku z rurką tracheostomijna. Na drugim zdjęciu mężczyzna, kobieta oraz kilkuletnia dziewczynka. Wszyscy są uśmiechnięci.

Tomasz Mrozek Gliszczyński

Mój Mąż Tomek to wspaniały i dobry człowiek. Razem tworzymy Rodzinę, o której zawsze marzyłam. Ja, Tomek i córeczka Wiktoria. Nasze słoneczko ma pięć lat. Zbliżał się weekend, postanowiliśmy pojechać do Naszych bliskich. 2 sierpnia 2025 roku podczas jazdy wydarzył się wypadek, który zmienił Nasze życie w koszmar. Tomek w ciężkim stanie trafił do szpitala.

Dowiedz się więcej »
Mężczyzna z siwymi włosami uśmiechający się do aparatu. Siedzi na wózku. W tle drapak dla kotów.

Edward Pankau

Edward to człowiek, który w życiu wiele przeżył. Mieszkał w różnych miejscach, pracował w przeróżnych profesjach. Myślę, że lepiej byłoby zapytać czego nie robił, niż co robił. Praktycznie całe swoje życie zawodowe spędził poza granicami Polski. Problemy ze zdrowiem pojawiły się 12 lat temu, bardzo przeżył śmierć Żony. Postępująca cukrzyca doprowadziła do pojawienia się stopy cukrzycowej.

Dowiedz się więcej »
Kobieta leżąca na łóżku z rurką tracheotomijną oraz podpiętą sondą do nosa. Na drugim zdjęciu szczęśliwa rodzina, Mama, Tata i dwójka synów.

Magdalena Iwanicka

Magdalena to bardzo wrażliwa, empatyczna i pełna miłości Mama dwójki wspaniałych synów Ignasia i Benusia oraz kochająca Żona. Silna wojowniczka i amazonka, która w 2024 roku pokonała raka piersi. Jednak po tym zwycięstwie pozostał jej jeszcze oponiak głowy (nowotwór niezłośliwy) przyrastający z roku na rok, który co prawda nie dawał żadnych objawów, ale stanowił potencjalne zagrożenie dla jej zdrowia i życia. W lipcu 2025 r., podczas operacji wycięcia oponiaka doszło do tragedii.

Dowiedz się więcej »
Ta strona korzysta z ciasteczek. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że akceptujesz ich użycie.