Skip links

Konrad Molis

Amputację prawej nogi, bardzo wysoko ponad kolanem, miałem we wrześniu 2015 r. Od samego początku gdy „stanąłem na nogi” staram się być bardzo aktywny i pomocny innym. Z zawodu i powołania jestem Opiekunem Medycznym. Od 2009 r. jestem osobą bezdomną, a od 4 lat staram się o mieszkanie z zasobów miasta Warszawy. Cały czas zajmuję się też amatorsko–rekreacyjnie, ale bardzo ambitnie trenowaniem wioślarstwa i bardzo chciałbym to kontynuować. W grudniu 2019 r. nawiązałem kontakt i współpracę ze Stowarzyszeniem Antidotum prowadzącym pod Warszawą dom-ośrodek dla około 50 osób potrzebujących wsparcia. Zamieszkałem tu i w styczniu podpisałem dwie umowy wolontariackie. Jestem również cały czas pod opieką psychologa. Zgodnie z chęcią pomocy innym i swoim zawodem zostałem tutaj Opiekunem Medycznym-koordynatorem części medycznej ośrodka. Mam ok. 20 niesamodzielnych podopiecznych, część leżących, którymi się na co dzień opiekuję w szerokim tego pojęciu (np. mycie, ubieranie,karmienie, organizowanie wyjazdów do lekarzy, leków czy zmiana pieluch i  opatrunków) oraz motywuję ich do dbania o siebie i zmieniania swojego życia na lepsze. Sam siebie często podaję jako przykład, że jak się chce to można bardzo wiele. Drugim moim zajęciem tutaj, zgodnym z moimi zainteresowaniami i umiejętnościami, jest pełnienie funkcji Moderatora Klubu Pracy i opiekowanie się  pracownią komputerową. Polega to na pomocy wszystkim mieszkańcom ośrodka w sprawach komputerowych ogólnie pojętych. Od nauki obsługi, pomoc w pisaniu różnych pism, aż po wyszukiwanie ofert pracy, itp. Oba te zajęcia wykonuję z przyjemnością i zapałem. Podnoszą one moje poczucie własnej wartości, czuję się potrzebny innym. Zarząd Stowarzyszenia jest z mojej pracy bardzo zadowolony i jeśli wszystko dobrze pójdzie za jakiś czas mogę zostać etatowym pracownikiem.Proteza, którą używam już ponad dwa i pół roku,nie jest dla mnie wystarczająca technicznie. Chodzę co prawda bez kul, ale niestety tylko po małych pomieszczeniach i cały czas niezbyt pewnie się w tym czuję. No i możliwości pomagania innym mam ze względów bezpieczeństwa swojego i innych ograniczone. Natomiast kiedy jestem na zewnątrz poruszam się dla własnego bezpieczeństwa o jednej kuli, ale i tak potrafię się przewrócić co jakiś czas. Posiadanie w nowej protezie kolana takiej klasy jak C-LEG było by spełnieniem moich marzeń i pozwoliło by mi wrócić praktycznie do ponownej, prawie pełnej sprawności. Mógłbym bez obaw funkcjonować i pomagać innym bez zagrożenia upadkiem w najmniej odpowiednich momentach. Wiem też, że jak bym już miał protezę z tej klasy kolanem to będę potrzebował rehabilitacji-nauki chodzenia z nim, stąd moja dodatkowa prośba również o pieniądze na tygodniowy lub nawet o dwa tygodniowe turnusy rehabilitacyjne.

Wpłać dowolną kwotę na rachunek Fundacji Moc Pomocy 
ul. Litewska 2/68
51-354 Wrocław

16 1020 5226 0000 6602 0635 0765 

z dopiskiem Konrad Molis

Poznaj pozostałych podopiecznych
Na pierwszym zdjęciu widzimy mężczyznę leżącego w szpitalnym łóżku, podłączonego do aparatury monitorującej czynności życiowe. Na drugim ten sam mężczyzna uśmiecha się i trzyma na rękach małą dziewczynkę.

Marek Słomiński

Marek za miesiąc będzie obchodził sześćdziesiąte czwarte urodziny. Przez wiele lat pracował jako palacz, a potem jako brukarz. W 2020 roku przeżył ogromną tragedię, śmierć żony. Od 2021 roku jest na rencie. Bardzo żywiołowy, empatyczny i kochany.
2 sierpnia 2025 roku bawiliśmy się na weselu w gronie rodzinnym. Niestety o 8 rano zabrano go do szpitala z powodu nagłego zatrzymania krążenia. Spędził kilka dni na oddziale wewnętrznym, ale jego stan się pogorszył, podłączyli respirator i przenieśli Marka na oddział intensywnej terapii.

Dowiedz się więcej »
Na pierwszym zdjęciu Mężczyzna jest podpięty do aparatury wspomagającej. Ma otwarte oczy. Na drugim zdjęciu mężczyzna siedzi i się uśmiecha.

Marcin Kuflowski

Marcin jest pozytywnym, spokojnym człowiekiem. To ogromny pasjonat sportu. Globalnie jest fanem piłki nożnej, a konkretniej klubu z Manchesteru. Natomiast lokalnie całym sercem za koszykarzami z wałbrzyskiego Górnika. W wolnym czasie chętnie spędza czas na świeżym powietrzu, szuka przeróżnych możliwości nowych aktywności. Uwielbia spacerować, to jego sposób na ładowanie energii.W drugiej połowie czerwca był na urlopie. Miło spędzał czas. Nic nie zwiastowało tego co się wydarzy. 21.06.2025 r. Wystarczyła krótka chwila nieuwagi, utracona równowaga…

Dowiedz się więcej »
Na zdjęciu kobieta po operacji, z opatrunkiem na głowie. Na drugim zdjęciu Uśmiechnięty Mąż i Żona.

Aleksandra Utyro

Przez wiele lat wraz z mężem ciężko pracowaliśmy, aby stworzyć bezpieczny i spokojny dom dla Naszej Rodziny. Od kilku lat jestem związana z handlem, gdzie niedawno awansowałam na koordynatora zmiany. Zawsze starałam się łączyć obowiązki zawodowe z troską o bliskich. Tworzymy trzyosobową rodzinę – ja, mój mąż i nasz pięcioletni synek Bruno. Rodzina jest moją największą pasją i siłą. Najchętniej spędzam czas właśnie z najbliższymi – gotując, próbując nowych potraw i celebrując codzienne posiłki. Te zwyczajne, domowe momenty są dla mnie najcenniejsze.
Latem 2025 roku moje życie nagle się zmieniło. Pojawiły się silne bóle głowy.

Dowiedz się więcej »
Ta strona korzysta z ciasteczek. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że akceptujesz ich użycie.