Mam na imię Ania, mam 19 lat i jestem uczennicą 4 klasy Technikum Gastronomicznego. Dzięki tej szkole poznałam swoją pasję i zawód w, którym pragnę pracować. Ukończyłam kurs baristy, kelnera, chciałam zdobyć jak najlepsze umiejętności, które dałyby mi możliwość zdobycia wymarzonej pracy. Jestem wesołą, sympatyczną i energiczną osobą, która uwielbia uśmiechać się do świata i zarażać tym uśmiechem. Zawsze mnie było wszędzie pełno i nie było dla mnie rzeczy niemożliwych do zrealizowania w życiu szkolnym, jak i poza nim. Jestem członkiem lokalnej Ochotniczej Straży Pożarnej w Modliborzycach. Przed wypadkiem byłam osobą bardzo aktywną sportowo, brałam udział w zawodach OSP, jak i różnego rodzaju rozgrywkach piłki nożnej, siatkowej. Uwielbiam podróżować, poznawać nowe miejsca, fotografować przyrodę i ludzi. Bardzo lubię spędzać czas wolny z rówieśnikami, dzielić się z przyjaciółmi swoimi pasjami. Po ukończeniu szkoły średniej miałam w planach zacząć pracę na statku turystycznym jako hostessa, co umożliwiało by mi późniejszą karierę w branży gastronomicznej. Jedną z moich najważniejszych pasji jest cukiernictwo artystyczne o tym tak naprawdę marzyłam i w tym kierunku pragnęłam się rozwijać i szkolić. Niestety 16.09.2021 r. miałam wypadek samochodowy, w którym byłam pasażerem. Mój świat się zawalił, wszystko w kilka sekund przestało być dla mnie osiągalne. „Złamany kręgosłup, zmiażdżenie rdzenia, niedowład od pasa w dół” te słowa w potoku innych słów, które wypowiadał lekarz przekreśliły całą moją przyszłość. Wszystkie plany i marzenia nagle legły w gruzach. W jednym momencie nie walka o marzenia a o życie zaczęła się toczyć. Z trudem łapany każdy oddech przez poobijane płuca. Ból, który rozdzierał mnie od środka był nie do wytrzymania, strach przed utratą życia, zdolności poruszania się, niezależności, aktywności i bycia kobietą. Tyle emocji i myśli towarzyszy mi każdego dnia. Jednak wiem, że nie mogę się poddać, nie teraz kiedy dostałam drugą szansę na życie. Inne, nowe bo wypełnione bólem, niepełnosprawnością, ograniczeniami i ciągłą walką. Jedyną możliwością, bym wróciła do jakiejkolwiek sprawności i niezależności od osób trzecich jest długa, ciężka i bardzo kosztowna rehabilitacja. Codzienny zestaw ćwiczeń, specjalistyczny sprzęt i wiedza personelu medycznego jest moją szansa by móc znowu marzyć o przyszłości, samodzielności i byciu szczęśliwą. Niestety koszt rehabilitacji przekracza możliwości finansowe mojej rodziny, dlatego zwracam się do Was – osób o wielkich sercach, które mnie może znacie, a może i nie, ale chcecie zrobić coś dobrego i podzielić się ze mną swoją dobrocią, dać mi szansę na samodzielność i sprawność.
Proszę o pomoc
Ania
