Skip links

Jacek Muszalski

Mężczyzna na wózku inwalidzkim z rękami na kolanach.

Mam na imię Jacek i pochodzę ze stolicy Dolnego Śląska – Wrocławia. Prywatnie jestem tatą dwójki dorosłych już dzieci. Moje życie zawodowe było związane z pracami na wysokości, a dokładnie byłem operatorem samochodów wieżowych i podnośników koszowych. Jednocześnie pracowałem jako inspektor BHP. Do tej pory cieszyłem się dobrym zdrowiem i zawsze byłem aktywny. Potrafiłem dziennie przejść 15-25 km. Traktowałem spacery jako przyjemną dawkę aktywności. Niestety postępująca zakrzepica odebrała mi tę możliwość. W lutym 2022 roku doszło do pogorszenia stanu tętnicy udowej prawej nogi i jej niedokrwienia, co wiązało się z amputacją. Sytuacja po operacji również nie była najlepsza ze względu na zakażenie gronkowcem utrudniającym gojenie rany.

 

Mimo trudnej sytuacji staram się podchodzić do codziennego życia zadaniowo – przełamuję bariery, które do tej pory ograniczały mój ruch. Nie chcę czuć się więźniem własnego mieszkania, dlatego bardzo szybko starałem się opanować wchodzenie i schodzenie po schodach z drugiego piętra. Moja pomysłowość na samodzielne spacery nie zna granic, co nie zawsze idzie w parze z zdrowym rozsądkiem o jaki prosi moja rodzina. Proteza nogi daje mi szansę na powrót do aktywnego trybu życia, który jest Mi tak bliski. Nie chcę się ograniczać ze względu na brak kończyny. Chciałbym również wrócić do służby w kościele. Od października 2021 roku zacząłem pełnić funkcję kościelnego. Wiara odgrywa ważną role w moim życiu przez co służba Panu Bogu jest dla mnie bardzo istotna. Chciałbym wrócić do życia sprzed operacji i cieszyć się swobodą ruchu. Proszę Cię o wsparcie, abym mógł być samodzielny i niezależny. Przede mną jeszcze sporo dróg do przebycia.

Wpłać dowolną kwotę na rachunek Fundacji Moc Pomocy 
ul. Litewska 2/68
51-354 Wrocław

16 1020 5226 0000 6602 0635 0765 

z dopiskiem Jacek Muszalski

Poznaj pozostałych podopiecznych
Na pierwszym zdjęciu około 40 letni mężczyzna siedzi na szpitalnym łóżku. Nie ma lewej ręki. W jego oczach widać zamyślenie. Na drugim zdjęciu ten sam mężczyzna siedzi na zewnątrz, ubrany w odblaskową, roboczą kurtkę i czapkę delikatnie się uśmiecha patrząc gdzieś w dal.

Marcin Kaczmarek

Mam na imię Marcin. Mieszkam w Zelewie, to mała wieś na Kaszubach. Moja najbliższa Rodzina to Siostra, na którą zawsze mogę liczyć. Nasi Rodzice zmarli, a ja dostałem w spadku gospodarstwo rolne po Wujku. Z wykształcenia jestem murarzem.
Podczas sianokosów miałem nieszczęśliwy wypadek, który całkowicie zmienił moje życie. Jedna z maszyn dosłownie wciągnęła mi rękę. Trafiłem do szpitala. Mimo próby podjętej podczas operacji nie udało się jej uratować.

Dowiedz się więcej »
Na pierwszym zdjęciu widzimy mężczyznę leżącego w szpitalnym łóżku, podłączonego do aparatury monitorującej czynności życiowe. Na drugim ten sam mężczyzna uśmiecha się i trzyma na rękach małą dziewczynkę.

Marek Słomiński

Marek za miesiąc będzie obchodził sześćdziesiąte czwarte urodziny. Przez wiele lat pracował jako palacz, a potem jako brukarz. W 2020 roku przeżył ogromną tragedię, śmierć żony. Od 2021 roku jest na rencie. Bardzo żywiołowy, empatyczny i kochany.
2 sierpnia 2025 roku bawiliśmy się na weselu w gronie rodzinnym. Niestety o 8 rano zabrano go do szpitala z powodu nagłego zatrzymania krążenia. Spędził kilka dni na oddziale wewnętrznym, ale jego stan się pogorszył, podłączyli respirator i przenieśli Marka na oddział intensywnej terapii.

Dowiedz się więcej »
Na pierwszym zdjęciu Mężczyzna jest podpięty do aparatury wspomagającej. Ma otwarte oczy. Na drugim zdjęciu mężczyzna siedzi i się uśmiecha.

Marcin Kuflowski

Marcin jest pozytywnym, spokojnym człowiekiem. To ogromny pasjonat sportu. Globalnie jest fanem piłki nożnej, a konkretniej klubu z Manchesteru. Natomiast lokalnie całym sercem za koszykarzami z wałbrzyskiego Górnika. W wolnym czasie chętnie spędza czas na świeżym powietrzu, szuka przeróżnych możliwości nowych aktywności. Uwielbia spacerować, to jego sposób na ładowanie energii.W drugiej połowie czerwca był na urlopie. Miło spędzał czas. Nic nie zwiastowało tego co się wydarzy. 21.06.2025 r. Wystarczyła krótka chwila nieuwagi, utracona równowaga…

Dowiedz się więcej »
Ta strona korzysta z ciasteczek. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że akceptujesz ich użycie.